Blues Peer Festival - dag 1 Peer (03-06-2022) report & photo credits: Rootsville info organisatie: Blues Peer © Rootsville 2022

Ik ging een druk weekend tegemoet. Er stonden heel wat dingen gepland gedurende dit Pinksterweekend in Muziekland, één daarvan was Blues Peer. Na een moeilijk periode werd een doorstart georganiseerd mede dankzij de steun van de vele Peer-fans, en met succes want een nieuwe editie herrees op de oude en heilige gronden van Peer. Het zonnetje scheen en ik vertrok richting Limburg. Eerst echter de “Hel van Antwerpen” doorstaan, dat door dit lange weekend, nog een stukje erger was dan anders. Zonder moeite raakte ik tot in Bocholt alwaar ik mij installeerde in mijn tijdelijk verblijf.

Richting festivalterrein om als eens de sfeer op te snuiven en ik merkte dat de camping al redelijk goed vol zat. Honderden bluesfans krioelden als mieren in hun nest, caravans, tenten en campers vulden op duizelingwekkende snelheid de camping van het festival. Dit lag nu aan de overkant van de oude site. Mooie locatie en zeer fijne setting vond ik. Alles aanwezig om er een leuke driedaags van te maken.

Drie bands vanavond op het programma die hun intreden zouden doen in de Mississippi Club. Ondertussen werd de wedstrijd België – Nederland op groot scherm uitgezonden in de grote tent. Maar we kwamen niet voor het voetbal maar wel voor de muziek, en zoals onze Waalse vrienden zeggen: “retournons à nos moutons”.

Als appetizer werd ons Ian Siegal Present B.L.U.E.S  geserveerd. Siegal, de man met de schuurpapierenstem is een vaste gast op Blues Peer. Knappe songwriter en gitarist die als hij geen eigen nummers speelt, songs uitleent die al hun deugdelijkheid hebben bewezen. Vandaag werd hij vergezeld van Dusty Ciggaar, Darryl Ciggaar, Mischa Den Haring, Chris Rannenberg en Big Pete . De crème van de Nederlandse blues.

Vandaag was hij hier om zijn nieuw project B.L.U.E.S. te presenteren, Ian’s eigen kijk op de legacy van zijn muzikale helden. Dat ze er zin in  hadden bleek al van bij het begin en er werd aan topsnelheid vertrokken. De bluestrein zou pas na een dik uur halt houden. ‘Off The Wall’, ‘Chicken Shak’ of ‘Crosseyed Cat’ werden in een hels tempo op het massaal aanwezige publiek afgevuurd. Hoog muzikaal niveau , stevig tempo met heel weinig rustpunten en muzikanten die hun waarde alweer bewezen. Dit was blues van de bovenste plank, swingen en shaken met songs als ‘Billy Boy’ of ‘One Chance With you’ en af en toe een vettige boogie er tussen. Nice job zou ik zeggen en alvast een stevig begin.

Ondertussen bleken toch nog wat kinderziekten op te treden, vooral voor het verkrijgen van bonnetjes, want daar stonden ellenlang files. Blijkt dus dat op tijd komen nog altijd loont, want bij mij was het meer dan vlotjes gegaan. Zoals ze zeggen; “ Het leven is aan de rappe”.

Twee op de lijst vanavond waren de jongens van DEWOLFF. De gebroeders Pablo en Luka Van de Poel en hun maatjes Robin Piso , timmeren al wat jaren aan de blues snelweg en met succes ondertussen. Stilzitten doen ze niet want ze hebben zowaar al een tiental platen op hun conto staan, en dat kan wel tellen. 

Deze “Wolffpack” zou goed zijn voor een dik uur stevige bluesrock. Als ik dat hoor, dan krullen mijn tenen, maar ik moet zeggen dat ik het uiteindelijk beste oké vond. Niet dat ik mij zal bekeren tot dit genre, maar het was best te pruimen, deze 3 youngster in hun 70ies pakjes. Stevig en potig was het wel maar af en toe werd ook eens wat gas teruggenomen. Songs als ‘Medicine’, ‘Counterfeit’ of ‘Treasure City Moonshine’ werden ons deel en de aanwezigen konden dit duidelijk best pruimen.

Ondertussen kregen onze Rode Duivels een stevig pak slaag van Nederland, maar daar lag niemand van wakker. Ah ja, nu ze niet meer tegen Janneke en Mieke speelden was het duidelijk heel wat minder...

Intussen liep de kleine tent meer dan goed vol voor de afsluiter van de avond, The Bruceband. Deze Nederlandse tribute-band van The Boss, weet de man tot in de details te benaderen en bestaan al 20 jaar. Dichter bij Springsteen als met deze gasten kan je echt niet komen. De band bestaat uit Robert Philippi (zang en gitaar), Chris Lelieveld (zang en gitaar), Dr K (sax, mandoline en percussie), Michael van Werven (drums), Richar Oude Vrielink (gitaar), Stan Jansen (piano) en Marcel Wensink (keys).

Als fan van het eerste uur van The Boss, stond ik wat sceptisch. Bruce is Bruce en daarmee uit. Maar na dit optreden moet ik mijn visie toch iet of wat aanpassen. Deze mannen hebben mij compleet verrast. Als ik mijn ogen sloot, dan hoorde ik Springsteen, ongelofelijk dit. Dit was een optreden om “U” tegen te zeggen. Is dit blues? Neen. Werkt dit aanstekelijk en leidt dit tot een dikke vette party? Volmondig ja.

Er werd een muntje in de jukebox gestoken en de ene hit na de andere kwam er zonder moeite uitgerold om te beginnen met ‘10th Avenue Freeze Out’, ‘Born To Run’, ‘No Surrender’, het stevig meegebrulde ‘The River’ en ‘Waiting on A Sunny Day, shaken met ‘Glory Days’ en op adem komen met een fijne ‘My Hometowwn’. Enfin de lijst was eindeloos en ik heb er ontzetten van genoten. Merci Blues Peer...van een dankbare Springsteen fan !

Voila, de eerste dag zat er al op en ik had toch al wat fijne dingen gehoord. Nu snel ons bedje in, want morgen zou een lange dag worden. Goodnight kids !!!

Marcel